New Orleans + foto's
Door: Jan Willem
Blijf op de hoogte en volg Jan Willem
07 April 2008 | Verenigde Staten, Richmond
Hallo! Hierbij dan mijn verslag van mijn voorjaarsvakantie doorgebracht als vrijwilliger voor Operation Nehemiah ('rebuilding the walls around people's lives' ) in New Orleans, Louisiana.
Iedereen is uiteraard op de hoogte van het feit dat deze stad ruim 2,5 jaar geleden, op 29 augustus 2005, door orkaan Katrina getroffen is. Wat echter de grootste schade heeft veroorzaakt is de dijkdoorbraak en een overstroming die 3 weken aanhield. Sindsdien is er van alles wel en niet gedaan om de stad er weer boven op te helpen, maar daar over later meer.
Om een betere impressie van het geheel te krijgen raad ik aan de foto's te bekijken (links in het menu). Mijn excuses voor het feit dat deze wat ongeordend zijn.
We verlieten Richmond, Virginia op een zaterdag per bus voor een ruim 22 uur durende busreis richting New Orleans (door Virginia, North-Carolina, South-Carolina, Georgia, Mississippi en Lousiana als ik het goed heb). We kwamen midden in de nacht aan bij het vrijwilligerskamp 'Camp Hope'- een verlaten middelbare school (zie foto's ergens in middenin). Recht voor dat gebouw stond een groot verlaten landhuis, wat vroeger een prachtig huis geweest moet zijn, maar nu meer een spookhuis leek.
Het vrijwilligerskamp bestond uit 2 gebouwen (1 groot met slaapvertrekken, 1 kleiner met de eetfaciliteit), met daaromheen een basketbalveld en grasveld. Het was erg raar om door dat verlaten gebouw rond te lopen en al die kluisjes te zien, en je te realiseren dat het hier vroeger dagelijks volstroomde met kinderen. Op de foto's, waar je de gordijnen en de kale vloer ziet, dat was de douchefaciliteit. Toen wij aankwamen was het nog vrij rustig, maar de dag erna arriveerden in totaal ongeveer 500 andere vrijwilligers (de grootste groep die ze in een jaar hadden gehad). 20 douches met 500 mensen, en de keuken had ongeveer 3-5 vrijwilligers - dus voor douchen en eten was de rij gigantisch (zie ook 2 foto's van in de eetzaal, waar je allemaal mensen ziet wachten - dat kon wel 45 minuten duren).
Vergeleken met de UofRichmond campus lijkt dit verschrikkelijk, maar gedurende de week ging ik het vrijwilligerskamp echt waarderen. Je hebt alleen de basisbehoeften, en je werk, en elkaar om de hele dag door te komen, en daardoor wordt alles eigenlijk veel gezelliger. Het is echt een speciale ervaring. Oh - de slaapzalen, dat zijn die houten constructies op 2 foto's, en het vervelende was dat het licht uitmoest zodra de eerste persoon ging slapen en pas weer aanging zodra de meerderheid op was - en het was werkelijk pikdonker zonder licht! Het houten ding in het midden was de enige plaats waar we onze spullen kwijtkonden.
Andere eerste indrukken van de omgeving: overal lag zooi, soms lagen er half vergane boten of tractoren op de raarste plaatsen en je zag nog overal huizen met schade.
Die zondag deden we groepsactiviteiten - ijsbrekers, waarmee ik jullie niet zal vervelen. Daarna gingen we per bus naar het centrum van de stad, naar het 'French Quarter'. De Franse wijk is het van oudsher bruisende toeristencentrum, het ligt op een heuvel en is nauwelijks geraakt door de orkaan. Van die trip heb ik aardig wat foto's bijgevoegd. De meest bekende straat is 'Bourbon street', een straat met afwisselend souvenirwinkeltjes, veel cafe's en enkele stripclubs. Qua legaliteit lijkt het op Nederland, alcohol op straat, drugs, stripclubs, allemaal geen probleem. In Amerika is dit vrij uniek, en daarom is het een toeristenmagneet. Ik moet zeggen, en dat is ook waarom het bekend is, er hangt een bijzonder vriendelijke sfeer. We zouden later nog tweemaal 's avonds terugkomen naar Bourbon Street, om ons te vermaken in de avondlijke uren.
Verder toen wat rondgelopen door wat wijken, zag er opzich uit zoals veel grote steden. Het contrast tussen deze omgeving en de armere wijken kan haast niet groter zijn.
Maandagochtend om 6.30 opstaan (jaja, in de vakantie!). Voor ontbijt een boterham met ham en koffie, 3 boterhammen met ham en komkommer klaargemaakt voor de lunch, schoenen met stalen neuzen aangetroken en we waren klaar om aan het werk te gaan! Met de bus gingen we naar de werkplaats, een 'voormalig' bejaardenverzorgingstehuis. Hier zouden we nog tweemaal terugkomen. Terwijl we ernaar toereden zag ik voor het eerst de zwaar getroffen wijken, tenminste, wat daar van over was. Gemiddeld 80% van de inwoners hier is nooit teruggekomen, veel wijken zijn verlaten.
Wat achtergrondinformatie (het was een werk-leren trip dus ik heb ook veel artikelen moeten lezen over de opbouw). Goed, veel huizen hebben 3 weken onder water gestaan (over de misere met evacuatie en hoe lang het de Amerikaanse overheid duurde om hulp te verlenen zal ik het nu niet hebben), en de bewoners zijn geevacueerd. Opmerkelijk detail: vaak wist men niet waar men heenging als men op het vliegtuig stapte. De weredopbouw kan beginnen! Maar hoe? De lokale en staatsoverheid hebben absoluut geen geld. De federale overheid had eerst het plan wijken die enigzins in goede staat waren te verbeteren, en wat reddeloos was achter te laten. Dat plan is afgewezen, en het beleid werd om alles stap voor stap te helpen.
In het begin waren er geen afvalcontainers, geen elektriciteit, geen winkels en geen voedsel. Afval (en geloof me, er is een hoop zooi als een huis in puin ligt), dus alles werd op straat opgestapeld. Het belangrijkste was de voedselvoorziening. In de weken na de ramp gingen speciale teams alle huizen langs (vaak konden ze huizen niet betreden omdat dat wettelijk verboden is - onbevoegd andermans huis binnentreden). Die teams lieten de tekens achter die je op sommige foto's ziet, een gekanteld kruis - in het linkersegment staat de datum dat ze het gecheckt hebben (bijvoorbeeld 9/20 = 20 september, meer dan 3 weken na de ramp), in het bovenste segment staat het aantal slachtoffers, en onder en rechts refereert aan de unit/het team die de zoektocht uitgevoerd heeft. Werkelijk waar elk pre-Katrina gebouw heeft dat teken.
Wat veel mensen zich niet realiseren is hoe een ramp ingrijpt op ieder aspect van het dagelijks leven. Er zijn nu nog altijd grote problemen, met name op de gebieden: huisvesting, werkgelegenheid, gezondheidszorg, onderwijs, veiligheid, vervuiling en mentale staat/sfeer. Ongeveer alles dus. 66% van de bevolking is depressief als gevolg van een post-traumatische stress stoornis. Veel mensen kunnen geen baan vinden, omdat bedrijven niet terugkomen omdat ze minder klanten hebben. Huisvesting is helemaal een drama. Vaak keert de verzekering niets uit omdat mensen niet waren verzekert voor waterschade, maar voor stormschade. Soms keren ze alles uit, maar meestal krijgt men een gedeelte van het bedrag en moet je kunnen aantonen met alle bonnetjes etc. hoe je verantwoord je huis weer opbouwt. Helaas kwamen er heel veel louche bouwaannemers op af, en is er veel misgegaan met afbetalingstermijnen omdat ze verzekering te langzaam uit betaalde, het bouwbedrijf wegging en de verzekering vervolgens de deal afsloot. Ook leggen hypotheekverstrekkers vaak een claim op het huis, wat de situatie alleen maar verder compliceert. Je hebt geen elektriciteit of telefoon, al je bezittingen en dierbare erfstukken of foto's zijn kapot of verpest en je kunt geen baan vinden. Scholen gaan niet open, criminaliteit gaat omhoog, er zijn allerlei onfrisse stoffen vrijgekomen tijdens de overstroming, voor veel mensen is hun leven vernietigd. Het percentage zelfmoorden is dan ook schrikbarend hoog.
Velen verbleven in FEMA (Federal Emergency Management Agency) trailers, een soort permanent vluchtelingenkamp, dat nu dichtgaat. FEMA is sowieso al bijna helemaal weg uit New Orleans (in het begin coordineerden ze wel veel). Geen enkel ziekenhuis heeft nu dezelfde capaciteit als voor Katrina, hoewel er veel meer behoefte is aan bijvoorbeeld psychische hulp.
Er zijn wel dingen goed gegaan. Zo staan er best veel gloednieuwe gebouwen. Er zijn ook weer aardig wat bedrijven die wel terugkomen zijn, maar lang niet allen. Ook de hoger gelegen wijken (grotendeels blanke bewoners) zijn vaak degelijk herbouwd. Wat wel scheef is, we reden iedere dag langs een gebied met veel zwaar beschadigde kleine huisjes (vroeger een sloppenwijk), met daartussen supergrote schitterende nieuwe landhuizen - de rijken nemen grote delen land over. Ook heeft het federale congres erg veel geld beschikbaar gesteld, ik geloof 116 miljard, maar helaas is heel veel daarvan nog niet gebruikt of niet goed terechtgekomen - in ieder geval niet bij de armen. Voor veel mensen was na die grote gift de kous af: "we hebben jullie heel veel geld gegeven, dus we hebben jullie goed geholpen", maar de situatie is veel te complex daarvoor. Vluchtelingen zijn uitgespreid over het hele land, en waarom zou je terugkomen als je buren niet terugkomen, waarom zou je als enige teruggaan naar een verlaten wijk? De sfeer is weg, en dat is toch voor veel mensen wat het de moeite waard maakte. New Orleans nu combineert de normale problemen van een grote stad met de problemen van een stad getroffen door een grote ramp - en dat dreigt te veel te worden.
Ik hoop in ieder geval jullie hiermee ongeveer een indruk van de problemen die er spelen gegeven te hebben.
Terug naar die maandag, Fred, de leider van Operation Nehemiah verwelkomt ons en vertelt wat over zijn organisatie. Echt geweldig werk wat die mensen het hele jaar door verzetten!! Fred heeft in totaal ongeveer 1 miljoen dollar aan donaties ontvangen, en het omgezet in zo'n 6 miljoen nieuwe waarde. De verhalen die hij kon vertellen waren onvoorstelbaar en zeer indrukwekkend, en het feit dat hij zijn hele bestaan opoffert om anderen te helpen raakte iedereen. Zijn eigen huis ligt nog altijd grotendeels in puin, maar hij runt toch samen met 4 man personeel een grote vrijwilligersorganisatie.
Nadat we (veiligheids) instructies hadden ontvangen konden we beginnen. Niemand was in het gebouw geweest sinds Katrina, uitgezonder koperdieven die de bedrading aardig verziekt hadden. Het was de bedoeling dat wij alles intern zouden verwijderen, en alleen de externe muren lieten staan. Zo kon het later gebulldozerd en herbouwd worden.
---------Spoedig een update met de rest van het verhaal------------
Iedereen is uiteraard op de hoogte van het feit dat deze stad ruim 2,5 jaar geleden, op 29 augustus 2005, door orkaan Katrina getroffen is. Wat echter de grootste schade heeft veroorzaakt is de dijkdoorbraak en een overstroming die 3 weken aanhield. Sindsdien is er van alles wel en niet gedaan om de stad er weer boven op te helpen, maar daar over later meer.
Om een betere impressie van het geheel te krijgen raad ik aan de foto's te bekijken (links in het menu). Mijn excuses voor het feit dat deze wat ongeordend zijn.
We verlieten Richmond, Virginia op een zaterdag per bus voor een ruim 22 uur durende busreis richting New Orleans (door Virginia, North-Carolina, South-Carolina, Georgia, Mississippi en Lousiana als ik het goed heb). We kwamen midden in de nacht aan bij het vrijwilligerskamp 'Camp Hope'- een verlaten middelbare school (zie foto's ergens in middenin). Recht voor dat gebouw stond een groot verlaten landhuis, wat vroeger een prachtig huis geweest moet zijn, maar nu meer een spookhuis leek.
Het vrijwilligerskamp bestond uit 2 gebouwen (1 groot met slaapvertrekken, 1 kleiner met de eetfaciliteit), met daaromheen een basketbalveld en grasveld. Het was erg raar om door dat verlaten gebouw rond te lopen en al die kluisjes te zien, en je te realiseren dat het hier vroeger dagelijks volstroomde met kinderen. Op de foto's, waar je de gordijnen en de kale vloer ziet, dat was de douchefaciliteit. Toen wij aankwamen was het nog vrij rustig, maar de dag erna arriveerden in totaal ongeveer 500 andere vrijwilligers (de grootste groep die ze in een jaar hadden gehad). 20 douches met 500 mensen, en de keuken had ongeveer 3-5 vrijwilligers - dus voor douchen en eten was de rij gigantisch (zie ook 2 foto's van in de eetzaal, waar je allemaal mensen ziet wachten - dat kon wel 45 minuten duren).
Vergeleken met de UofRichmond campus lijkt dit verschrikkelijk, maar gedurende de week ging ik het vrijwilligerskamp echt waarderen. Je hebt alleen de basisbehoeften, en je werk, en elkaar om de hele dag door te komen, en daardoor wordt alles eigenlijk veel gezelliger. Het is echt een speciale ervaring. Oh - de slaapzalen, dat zijn die houten constructies op 2 foto's, en het vervelende was dat het licht uitmoest zodra de eerste persoon ging slapen en pas weer aanging zodra de meerderheid op was - en het was werkelijk pikdonker zonder licht! Het houten ding in het midden was de enige plaats waar we onze spullen kwijtkonden.
Andere eerste indrukken van de omgeving: overal lag zooi, soms lagen er half vergane boten of tractoren op de raarste plaatsen en je zag nog overal huizen met schade.
Die zondag deden we groepsactiviteiten - ijsbrekers, waarmee ik jullie niet zal vervelen. Daarna gingen we per bus naar het centrum van de stad, naar het 'French Quarter'. De Franse wijk is het van oudsher bruisende toeristencentrum, het ligt op een heuvel en is nauwelijks geraakt door de orkaan. Van die trip heb ik aardig wat foto's bijgevoegd. De meest bekende straat is 'Bourbon street', een straat met afwisselend souvenirwinkeltjes, veel cafe's en enkele stripclubs. Qua legaliteit lijkt het op Nederland, alcohol op straat, drugs, stripclubs, allemaal geen probleem. In Amerika is dit vrij uniek, en daarom is het een toeristenmagneet. Ik moet zeggen, en dat is ook waarom het bekend is, er hangt een bijzonder vriendelijke sfeer. We zouden later nog tweemaal 's avonds terugkomen naar Bourbon Street, om ons te vermaken in de avondlijke uren.
Verder toen wat rondgelopen door wat wijken, zag er opzich uit zoals veel grote steden. Het contrast tussen deze omgeving en de armere wijken kan haast niet groter zijn.
Maandagochtend om 6.30 opstaan (jaja, in de vakantie!). Voor ontbijt een boterham met ham en koffie, 3 boterhammen met ham en komkommer klaargemaakt voor de lunch, schoenen met stalen neuzen aangetroken en we waren klaar om aan het werk te gaan! Met de bus gingen we naar de werkplaats, een 'voormalig' bejaardenverzorgingstehuis. Hier zouden we nog tweemaal terugkomen. Terwijl we ernaar toereden zag ik voor het eerst de zwaar getroffen wijken, tenminste, wat daar van over was. Gemiddeld 80% van de inwoners hier is nooit teruggekomen, veel wijken zijn verlaten.
Wat achtergrondinformatie (het was een werk-leren trip dus ik heb ook veel artikelen moeten lezen over de opbouw). Goed, veel huizen hebben 3 weken onder water gestaan (over de misere met evacuatie en hoe lang het de Amerikaanse overheid duurde om hulp te verlenen zal ik het nu niet hebben), en de bewoners zijn geevacueerd. Opmerkelijk detail: vaak wist men niet waar men heenging als men op het vliegtuig stapte. De weredopbouw kan beginnen! Maar hoe? De lokale en staatsoverheid hebben absoluut geen geld. De federale overheid had eerst het plan wijken die enigzins in goede staat waren te verbeteren, en wat reddeloos was achter te laten. Dat plan is afgewezen, en het beleid werd om alles stap voor stap te helpen.
In het begin waren er geen afvalcontainers, geen elektriciteit, geen winkels en geen voedsel. Afval (en geloof me, er is een hoop zooi als een huis in puin ligt), dus alles werd op straat opgestapeld. Het belangrijkste was de voedselvoorziening. In de weken na de ramp gingen speciale teams alle huizen langs (vaak konden ze huizen niet betreden omdat dat wettelijk verboden is - onbevoegd andermans huis binnentreden). Die teams lieten de tekens achter die je op sommige foto's ziet, een gekanteld kruis - in het linkersegment staat de datum dat ze het gecheckt hebben (bijvoorbeeld 9/20 = 20 september, meer dan 3 weken na de ramp), in het bovenste segment staat het aantal slachtoffers, en onder en rechts refereert aan de unit/het team die de zoektocht uitgevoerd heeft. Werkelijk waar elk pre-Katrina gebouw heeft dat teken.
Wat veel mensen zich niet realiseren is hoe een ramp ingrijpt op ieder aspect van het dagelijks leven. Er zijn nu nog altijd grote problemen, met name op de gebieden: huisvesting, werkgelegenheid, gezondheidszorg, onderwijs, veiligheid, vervuiling en mentale staat/sfeer. Ongeveer alles dus. 66% van de bevolking is depressief als gevolg van een post-traumatische stress stoornis. Veel mensen kunnen geen baan vinden, omdat bedrijven niet terugkomen omdat ze minder klanten hebben. Huisvesting is helemaal een drama. Vaak keert de verzekering niets uit omdat mensen niet waren verzekert voor waterschade, maar voor stormschade. Soms keren ze alles uit, maar meestal krijgt men een gedeelte van het bedrag en moet je kunnen aantonen met alle bonnetjes etc. hoe je verantwoord je huis weer opbouwt. Helaas kwamen er heel veel louche bouwaannemers op af, en is er veel misgegaan met afbetalingstermijnen omdat ze verzekering te langzaam uit betaalde, het bouwbedrijf wegging en de verzekering vervolgens de deal afsloot. Ook leggen hypotheekverstrekkers vaak een claim op het huis, wat de situatie alleen maar verder compliceert. Je hebt geen elektriciteit of telefoon, al je bezittingen en dierbare erfstukken of foto's zijn kapot of verpest en je kunt geen baan vinden. Scholen gaan niet open, criminaliteit gaat omhoog, er zijn allerlei onfrisse stoffen vrijgekomen tijdens de overstroming, voor veel mensen is hun leven vernietigd. Het percentage zelfmoorden is dan ook schrikbarend hoog.
Velen verbleven in FEMA (Federal Emergency Management Agency) trailers, een soort permanent vluchtelingenkamp, dat nu dichtgaat. FEMA is sowieso al bijna helemaal weg uit New Orleans (in het begin coordineerden ze wel veel). Geen enkel ziekenhuis heeft nu dezelfde capaciteit als voor Katrina, hoewel er veel meer behoefte is aan bijvoorbeeld psychische hulp.
Er zijn wel dingen goed gegaan. Zo staan er best veel gloednieuwe gebouwen. Er zijn ook weer aardig wat bedrijven die wel terugkomen zijn, maar lang niet allen. Ook de hoger gelegen wijken (grotendeels blanke bewoners) zijn vaak degelijk herbouwd. Wat wel scheef is, we reden iedere dag langs een gebied met veel zwaar beschadigde kleine huisjes (vroeger een sloppenwijk), met daartussen supergrote schitterende nieuwe landhuizen - de rijken nemen grote delen land over. Ook heeft het federale congres erg veel geld beschikbaar gesteld, ik geloof 116 miljard, maar helaas is heel veel daarvan nog niet gebruikt of niet goed terechtgekomen - in ieder geval niet bij de armen. Voor veel mensen was na die grote gift de kous af: "we hebben jullie heel veel geld gegeven, dus we hebben jullie goed geholpen", maar de situatie is veel te complex daarvoor. Vluchtelingen zijn uitgespreid over het hele land, en waarom zou je terugkomen als je buren niet terugkomen, waarom zou je als enige teruggaan naar een verlaten wijk? De sfeer is weg, en dat is toch voor veel mensen wat het de moeite waard maakte. New Orleans nu combineert de normale problemen van een grote stad met de problemen van een stad getroffen door een grote ramp - en dat dreigt te veel te worden.
Ik hoop in ieder geval jullie hiermee ongeveer een indruk van de problemen die er spelen gegeven te hebben.
Terug naar die maandag, Fred, de leider van Operation Nehemiah verwelkomt ons en vertelt wat over zijn organisatie. Echt geweldig werk wat die mensen het hele jaar door verzetten!! Fred heeft in totaal ongeveer 1 miljoen dollar aan donaties ontvangen, en het omgezet in zo'n 6 miljoen nieuwe waarde. De verhalen die hij kon vertellen waren onvoorstelbaar en zeer indrukwekkend, en het feit dat hij zijn hele bestaan opoffert om anderen te helpen raakte iedereen. Zijn eigen huis ligt nog altijd grotendeels in puin, maar hij runt toch samen met 4 man personeel een grote vrijwilligersorganisatie.
Nadat we (veiligheids) instructies hadden ontvangen konden we beginnen. Niemand was in het gebouw geweest sinds Katrina, uitgezonder koperdieven die de bedrading aardig verziekt hadden. Het was de bedoeling dat wij alles intern zouden verwijderen, en alleen de externe muren lieten staan. Zo kon het later gebulldozerd en herbouwd worden.
---------Spoedig een update met de rest van het verhaal------------
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
