Super Tuesday

Goedeavond,

Hieronder het stuk dat ik op Super Tuesday voor www.fulbright.nl heb geschreven. Omdat het nu relatief wat rustiger is, schrijf ik pas weer op 3 maart (geloof ik) over de Amerikaanse politiek.

Verder heb ik vandaag een sollicitatiegesprek gehad om volgend jaar een Resident Assistant te worden. Een RA is ervoor verantwoordelijk dat iedereen op een bepaalde gang (24 - 36 mensen ongeveer, kan verschillen), een aangename tijd heeft. Je moet mensen helpen, geluidsoverlast aanpakken en in het geval van alcohol of drugsmisbruik of ernstige geluidsoverlast (gaat meestal gepaard) zou je mensen kunnen opschrijven, waarna ze in eerste instantie een boete van 25 dollar en een online cursus moeten volgen. Opzich komt opschrijven niet zo vaak voor, hoewel RA's verschillen in strengheid.

In ieder geval, het sollicitatie interview ging goed volgens mij. De interviewer gaf nog een hint, toen hij zei: well, if you go on to the next stage of the process, what I certainly believe you will do - dus dat was positief. Daarna hadden we groepsactiviteiten. Eerst moesten we een aanname comitee simuleren: we kregen een lijst van 10 mogelijke RA kandidaten en moesten 2 teams van 3 selecteren en uitleggen waarom. Bij de tweede activiteit moest iemand 45 seconden in een doos kijken en daarna zoveel mogelijk herinneren. De voorwerpen die hij herinnerde kregen we als materialen om in 20 minuten een brug te bouwen. De brug moest hoog genoeg zijn om de doos als schip onder door te laten varen, en sterk genoeg zijn om de doos als vrachtwagen over heen te laten rijden. Dat lukte. Vervolgens kregen we een lijst met 10 'prioriteiten', en je moest uitleggen in welke volgorde je dingen zou behandelen en waarom.

Volgens mij ging het allemaal uitstekend, dinsdag hoor ik of ik naar de volgende fase door ben (daar ben ik wel zeker van), daarna volgt nog een individueel interview, en dan hoor ik op 4 maart of ik aangenomen ben.

Ik heb de afgelopen week zonder jas in een heerlijk zonnetje rondlopen, het was zo rond de 17 graden celsius: perfect.

Hieronder het stuk voor Fulbright.

Vriendelijke groeten! Reacties zijn zeer welkom.

Jan Willem

Super Tuesday

Vandaag, dinsdag 5 februari, was het dan zover: de dag die duidelijkheid zou gaan scheppen. Vandaag stemden geregistreerde kiezers in 24 staten op hun favoriete kandidaat. Dit was de superdag die de volgende fase van de verkiezingen van de belangrijkste politieke leider ter wereld zou gaan inleiden. De talrijke politiek analisten gaan nu delibereren of dat daadwerkelijk het geval is geweest, maar wat vaststaat is dat Amerika bezig is aan unieke verkiezingen, en dat gevoel wordt breed gedeeld op de campus van de University of Richmond.
Omdat het bij uitstek een moment is voor politiek geinteresseerden om bij elkaar te komen, is er een uitslagenavond georganiseerd in één van de mooiste zalen op de campus. Een bijeenkomst uiteraard op z’n Amerikaans: pizza en goed gesuikerde frisdrank ontbreekt niet, de opkomst is wellicht mede daarom succescvol. Om de avond in ideologische harmonie te kunnen beleven zijn er twee kampen ingericht, met aan ieder uiteinde een groot scherm om de uitslagen te kunnen volgen. De Young Democrats zijn licht in de meerderheid, maar vooral ook duidelijker zichtbaar en luidruchtiger; het is in het tijdperk Bush jr. niet eenvoudig om trots te zijn als Republikein.
De beleving is wisselend, sommigen houden op hun laptop alle details en achtergronden van de laatste ontwikkelingen angstvallig in de gaten, anderen discussiëren uitgelaten over wie het beste ‘change’ en ‘hope’ vertegenwoordigt. Het rumoer in de zaal verstomd als de president van de Young Republicans aan zijn speech over deze avond begint – ietwat hakkelend deelt hij mee dat hij erg blij is met de opkomst. Naast gebruikelijke financiële en ethische verwijten is hij opvallend complimenteus over zijn Democratische opponenten. Hij omarmt het thema ‘change’, en is oprecht enthousiast over de rol van jongeren in deze verkiezingen. Zijn tegenhanger van de Young Democrats werkt de unieke situatie verder uit in zijn speech. Omdat deze verkiezingen zo open zijn en omdat er aandacht is voor ‘change’, voor veranderingen in Amerika, kunnen jongeren zich nu laat horen en de verkiezingen beïnvloeden.
Het gesprek dat ik heb met een enthousiaste Obama-aanhanger bevestigt dit beeld. Hij ondersteunt Obama omdat diens plannen voor bijvoorbeeld de hervorming van de health care daadwerkelijk een nieuwe richting op gaan. Wanneer ik hem vraag hoe hij over de politieke activiteit op de campus denkt, geeft hij aan dat hoewel vanavond een succes is – het algemene beeld vrij sober is. En daar heeft hij gelijk in. Ondanks de opgewekte stemming in de zaal (Amerikanen zijn over het algemeen goed in sterke emoties opwekken), is de politieke participatie in ’s werelds grootste democratie met name onder jongeren zeer matig. Desalniettemin lijkt de belangstelling onder jongeren te groeien. Het valt veel studenten op dat het deze keer anders gaat dan 4 jaar geleden: er is nog niets beslist en er staat veel op het spel. Kan Amerika nu echt een nieuwe weg inslaan? Barack Obama liet vanavond zijn aanhangers zijn antwoord op deze vraag scanderen: “Yes we can!”